Ere

 I fell in love with this song the moment I heard it.

Ang ganda ng pagkakasulat...

May ingat.

May pagmamahal.

May pait.

May katarantaduhan.

May pagpapaalam.

'Di ba? Nakakaputang ina
Tayo'y lumilipad, at ako'y iniwan mo
Oh, 'di ba? 'Di ba? 'Di ba? Pinagmukha mo 'kong tanga
Tayo'y lumilipad, at ako'y iniwan mo.

Naranasan niyo na rin ba ito?

Yung akala mong kayo na, hindi pala.

Anong pakiramdam mo?

Nasaktan?

Natuwa?

Nalungkot?

Nahimasmasan?

Andaming dumadaloy na pakiramdam.

Pero ganoon talaga ang buhay natin.

Napansin ko lang na habang tumatanda ako, mas nagiging realistic na ang mga pananaw ko sa buhay.

I don`t know anymore if fairy tales can still come true.

I also don`t know if true love`s kiss will also come true.

Is Expecting bad?

Is Hoping bad?

Is Manifesting bad?

Hindi ko iyan masasagot para sa lahat.

According to Buddhist Scriptures, the reason we still suffer is because of our attachments to the world.

Whether it be physical, emotional, material or mental...

Siguro nga kaya ako madalas nalulungkot. Dahil I am still longing for emotional attachment.

Kahit na alam ko namang hindi siya "kailangan".

Hindi rin naman ako naghahanap.

Masaya rin naman akong mag-isa.

Independence can be so powerful, if done right.

But it can get lonely, too.

It is the sacrifice one has to endure.

I still have a lot to learn from Buddhism and being alone.

Or to put it more simply, to being emotionally alone...

Tatlong bilyon, ikaw lang nga ang aking gusto
Pasensiya na kung ngayon ako'y 'di para sa 'yo
Tayo ay papunta na sa 'ting bagong yugto
'Yokong mabuhay sa isang mundong walang tayo