Of Madness and Sadness

"Gusto kong malunod sa musika." I told myself while I was warming up for my run.

"GUSTO KONG MALUNOD SA MUSIKA!" Nilakasan ko ang pagsabi sa sarili ko habang bumibilis ang takbo.

Tumingin ako ng derecho. Kinlaro ang isipan. Nilakasan ang headset. Hinanda ang sarili.

Tumakbo ng mabilis na ang tanging pakay ay makatapos ng dalawang ikot.

"How do you deal with sadness?"

I asked several friends over Messenger the other day.

"I write." One of my friends replied.

"I talk to someone." The other one said.

"Salamat. :)"

"Bakit ka malungkot, G?" The first who replied asked.

"Hindi ko din alam."

"Pakiramdam mo ba disconnected ka sa mundo? Sa pamilya? Sa kaibigan?"

"Hindi. Hindi naman."

"So what's causing you to feel that way?" He interrogated.

Inisip kong mabuti ano bang maisasagot ko.

Pinakiramdaman ano ba talaga ang nangyayari at bakit ito nangyayari.

"Naikwento ko sa iyo na hindi pa ako handa sa isang relasyon." Ni-reply ko. "Hindi pa ako handa pero nalulungkot ako kasi nag-iisa ako. Walang security sa sarili. Hinahanap ko sa iba." I continued.

"Naiinis ako kasi hindi naman dapat. Naiinis ako kasi iba ang sinasabi ng isip ko at nararamdaman ko. Naiinis ako kasi kahit anong gawin kong distraction, bumabalik siya."

Bull's eye.

"G, naiintindihan kita. You just have to go with it. Feel your sadness but never feed it."

Alam ko naman yun. Siguro nga kailangan lang talaga ng validation ng ibang tao.

Sabi nila, "To be sad is to be human". Hindi ko alam kung sino'ng nagpasimuno nitong kasabihang ito. Gusto ko siyang tampalin.

Humanism tells us that people do not necessarily need to go through the same experiences as you did in order to feel like them. It is the part of being human that makes you understand them, although not in the complete sense, but close enough.

Ganoon talaga ang buhay ano? Kailangang malungkot para malaman mo ang pakiramdam ng kasiyahan.

Kasi hindi mo naman talaga malalaman at maaasam ang salitang "Kaligayahan" kung hindi ka pa nakararamdam ng kalungkutan.

Tinapos ko ang dalawang ikot sa sementeryo.

Hingal.

Pagod.

Uhaw.

Pero klaro kung saan ako mas lulugar...

"Yesterday is history, tomorrow is a mystery, but today is a gift. That is why it is called present." Oogway, Kung-fu Panda

Jigsaw Puzzle

"Anak, paano ka na lang pag wala na kami ng Dad mo?"

My Mom randomly mentioned out of the blue while I was in bed and recovering from my recent hospitalization.

"Humanap ka na ng partner."

Napatigil ako sa paglalaro ng phone. Tumingin ako sandali sa kanya.

"Saan naman nanggaling yun, Mom?" I asked in silence.

I got hospitalized twice last month. I had dengue for 4 days and after a few days, had a stomach infection for 5 days.

I was surprised, because physically, I know how capable I am.

You feel omnipotent and indispensable kasi hindi pa ako na-o-ospital simula pagkasilang but when my fever kept going back and forth for days despite taking medications round-the-clock, something's wrong.

Pero ganoon pala ano? Tao ka pa rin pala. Naramdaman ko yun nung sinaksakan na ako ng swero, lumabas ang malapot na dugo at isinalin para makasiguradong may dengue virus nga ako.

I felt human in years.

I felt alive in years.

Recently, I turned 32. Thirty-two years of existence. Tatlumpu't-dalawang taon na akong humihinga dito.

"Buo na ba ako bilang tao?" Tinanong ko sa sarili pagpatak ng alas-dose ng madaling araw ng aking kaarawan.

"Pero kailan nga ba ako hindi naging buo?" Muli kong tanong.

"May kawalan pa din ba akong hinahanap?"

"May tao pa ba akong hinihintay?"

Niyakap ko ang aking unan, tinaklob ang kumot at bumulong nanaman: "Kailangan bang may bubuo sa iyo, G?"

Dahan-dahang tinanggal ang kumot sa katawan, humilata ulit.

"Pero kung hindi ka pa buo bilang tao, hindi ka pa handa. Habang hindi mo pa nabubuo ang sarili mo, hinding-hindi ka magiging handa." Sambit sa sarili.

Tumango ako, umayon sa sinabi ng isipan at muling itinaklob ang kumot upang makatulog.

I felt content in years.

"So that's how it stands. But it's not easy to die beautifully, you know. Because it's not up to you to choose the moment." Lieutenant Hori, Runaway Horses by Yukio Mishima