Diskaril
Nawala ako bigla sa wisyo. Babangon, maliligo, papasok sa trabaho, uuwi, iiyak, itutulog ang lungkot. Ganito halos naging routine ko for more than a month. Masakit pa rin sa akin na mawalan ng alaga, lalo na na wala ako nung mangyari iyon. May mga araw na okay ang tulog, pangit ang gising. May mga araw na pangit ang gising, okay ang tulog. May mga araw na pinipili ko na lang matulog ng buong araw. Tatayo lamang para umihi. Hindi pa ako okay. And that's okay. Grieving takes time. Pero T*ena. Nagulo talaga sistema ko. Para lang akong naging robot na pasok-uwi sa trabaho. Walang gana magbasa ng libro. Walang gana mag-practice ng skateboard. Walang gana mag-aral ng Pranses. Pero hinayaan ko muna'ng ganito ang buhay ko. I try not to pressure myself too much. Kasi if I do, nawawala talaga ako sa sarili ko. Nagiging makakalimutin, mainitin ang ulo, hindi makapag-focus sa trabaho. And of course that would feel unfair to my patients. Kaya nga ako naging nurse para tumulong sa mga tao....
